One day

Laat ik eens een column schrijven, dacht ik. Gewoon leuk een verhaaltje over wat er in me opkomt en kijken waar het toe leidt. Niet teveel nadenken over een onderwerp of wat mensen aanspreekt, maar gewoon beginnen met typen. Wel graag iets positiefs of luchtigs, want de laatste tijd is het nu niet bepaald opbeurend of luchtig wat in het nieuws verschijnt. En, ik wil het vooral ook niet over corona, testen en vaccinaties hebben!

Ik denk ineens aan begin vorig jaar. Ik besloot namelijk eindelijk te gaan werken aan het overwinnen van mijn vliegangst. Al vanaf het moment dat mijn jongste kind een half jaar was, heb ik namelijk niet meer in een vliegtuig gezeten. Inmiddels is hij 22 jaar oud, dus reken maar uit. In het kader van vermindering van CO2-uitstoot was ik mijn tijd ver vooruit, maar dat was destijds niet de achterliggende gedachte. Wat de gedachte achter het niet meer vliegen wel was, is me tot op de dag van vandaag niet duidelijk, want er is op vlieggebied nog geen fractie van een seconde iets van een aanleiding geweest dat zo schokkend was nooit meer in te stappen. En ja, ook ik weet dat vliegen relatief gezien het veiligste vervoer is dat er bestaat.

Ik heb best wat gemist vanwege mijn vliegangst. De ‘hoogtepunten’ zijn:

• Het 10-jarig jubileum van mijn werkgever BeljonWesterterp. Ter gelegenheid daarvan werd een reisje naar Boedapest georganiseerd. Jawel: met het vliegtuig uiteraard! Mijn toen nog sluimerende vliegangst werd werkelijkheid toen ik hoorde dat we in een of andere Toepolev gingen. Gelukkig voor mijn collega’s is het destijds goed gegaan, maar de Toepolev is niet voor niets uit de lucht gehaald.
• De weekendjes naar mijn oude au-pairgezin in Londen; een traditie die ik samen met een (eveneens oud au-pair)vriendin al een groot aantal jaren aan het opbouwen was. Boot was geen optie vanwege de tijd en die tunnel…. Tja, ook dat is best eng hoor! 
• Het in een vlaag van verstandsverbijstering beloofde reisje naar Ibiza samen met mijn dochter toen ze geslaagd was voor de middelbare school. Inmiddels zeker acht jaar geleden.

Ik ben overigens blij dat dit verhaal een positieve en luchtige kant opgaat, maar dat terzijde.

• Los natuurlijk van alle gemiste vakantie naar verre en warme oorden vind ik het ook vooral erg jammer dat ik mijn dochter niet heb bezocht tijdens haar stage in Maleisië. Ik heb serieus gekeken hoe lang het duurde om daar met de auto naartoe te gaan… 
• Het spaarpotje dat ik met enkele vriendinnen aan het opbouwen ben om gezamenlijk – met het vliegtuig uiteraard – op vakantie te gaan, is inmiddels een spaarpot geworden. 
• En toen BeljonWesterterp 25 jaar bestond, wist iedereen dat we niet gingen vliegen, omdat ik in de ‘jubileumcommissie’ zat. De busreis naar Parijs was overigens ook leuk. 

Maar goed, begin vorig jaar ben ik dus gaan werken aan het overwinnen van deze angst. Met hulp van professionele begeleiding was ik zelfs zover dat ik dochterlief een appje heb gestuurd met de vraag wanneer Ibiza geboekt zou worden. Dát was al een mentale overwinning voor me, maar met de intentie in het voorjaar ook écht te gaan! Ik roep inmiddels al bijna een jaar dat ik mijn angst heb overwonnen, maar dat een zeker virus roet in het eten heeft gegooid.

De reisjes naar Londen zijn inmiddels al een aantal jaren hervat, want met de tunnel is eigenlijk helemaal niet zo eng. Helaas is Londen op dit moment niet ‘the place to be’ …., maar dat komt wel weer. Hoop dat ik binnenkort ook kan zeggen dat het vliegen eigenlijk ook helemaal niet zo eng is als dat ik het in mijn hoofd heb gemaakt.

Kortom: het is nooit te laat om te werken aan jezelf. Houd jezelf een spiegel voor, kijk naar jezelf en stel jezelf de vraag wat je echt wilt en ga ervoor! Ik ga alvast een hotelletje op Ibiza uitzoeken…

Ging het toch nog een heel klein beetje over corona…. One day I’ll fly away…